Zagreb, iako ima i boljih primera, ipak u odnosu na Beograd predstavlja primer kako treba raditi. Kod njih na čelu železnice nisu takve neznalice i lenštine, tako da je organizovana raspodela prihoda tako da se sa mesečnim kartama može voziti u svim lokalnim, pa i nekim ubrzanim vozovima unutar Zagrebačkog okruga. To je kao kada bi u vozovima za Lapovo, Užice, Šid, Novi Sad važila "busplus" mesečna karta unutar Beogradskog okruga.
Na glavnoj dvokolosečnoj pruzi istok-zapad u stvari ima 1-3 para polazaka čisto prigradskih vozova na sat, ali zajedno sa vozovima ka Zagorju i Zapadnoj Slavoniji to je 2-5 pari polazaka vozova na sat u toku celog dana radnim danom. Ka Karlovcu i Sisku na jednokolosečnim prugama imaju vozovi svakih sat vremena, isto kombinacija prigradskih i regionalnih vozova. Nemaju fiks ideje iz Direkcije za javni prevoz za podršku transportu na tim relacijama "ili svakih pola sata, ili ništa". Na kraju u aglomeraciji za 40% manjoj od Beograda ima dvostruko više gradsko-prigradskih železničkih putnika, iako osim starih kolodvora Glavni Kolodvor i Zapadni Kolodvor, i Borongaja nema toliko lokacija vezanih za gradske sadržaje i velika čvorišta javnog prevoza. Vrlo važna činjenica vezana za Zagreb je i da se železnica oslanja na dosta razvijeniju tramvajsku mrežu, koja ima gotovo trostruko više putnika nego Beogradski tramvaj.
Beograd od takvih lokacija sa stanicama ima: Savski trg, Karađorđev park, Vukov spomenik, Sajam, Pančevački most, Brankov most, Tošin bunar, a za Novi Beograd je lokacija stanice u ozbiljnom razvoju. Zbog toga, a i zbog znatno manje razvijene mreže glavnih drumskih saobraćajnica, i veće ekonomske nepristupačnosti vožnje automobila za žitelje Srbije nego za žitelje Hrvatske, uz dobar plan razvoja, gradsko-prigradske železnice Beograda mogu ostaviti Zagrebačke daleko iza sebe. Osnovni uslov za to je: ne odricati se koridora starog železničkog čvora.