Da nastavim sa pričom o istoriii beogradskog tramvaja, nadam se da ne dosađujem.
16. januara 1927. godine puštena je u rad nova pruga na potezu Makenzijeva-Novopazarska-Prištinska ulica. Pruga je bila jednokolosečna dužine oko 850 metara, a išla je Novopazarskom, ulicom Vojvode Dragomira, gde je bila ukrsnica i Prištinskom ulicom do raskršća sa Mileševskom ulicom. Završetkom novog kraka uvedena je i nova linija 1A Knežev spomenik-Prištinska. Nekoliko godina kasnije, linija je postala lokalna i polazila je od Prištinske ulice do Savinca, odnosno do raskršća Makenzijeve i Katanićeve ulice. Dalji plan je bio da se pruga produži preko Crvenog Krsta do Aleksandrove ulice. Na taj način bi se krenulo sa izgradnjom jedne od planiranih kružnih linija. 14. maja iste godine završen je dupli kolosek u Uzun-Mirkovoj i Vasinoj ulici.
6. februara 1928. godine pušten je u rad produžetak linije br. 10 od voždovačke crkve do Predgrađa Kraljice Marije za 1 kilometar sa ukrsnicama, kojih je bilo dve.
7. septembra 1928. godine otvorena je nova dvokolosečna pruga kroz Beogradsku ulicu vezujući Ulicu Kralja Aleksandra sa Slavijom. Time je otvorena kružna linija br. 2 u dužini od 7,9 kilometara; linija koja i danas postoji, odredivši svojom putanjom centar Beograda, čuveni ,,Krug Dvojke”. Linija br. 8 je produžena od ,,Žagubice” do Novog groblja.
4. novembra iste godine produžena je pruga od Đerma do Cvetkove mehane za 615,5 metara, odnosno 705 metara sa ukrsnicama. Pruga je bila izgrađena za 26 radnih dana.
1928. godina je svakako upamćena kao najplodonosnija godina u razvoju tramvajskog saobraćaja.
U leto 1929. godine završen je dvostruki kolosek u većem delu Karađorđeve ulice; jednostruki kolosek je ostao u onom delu ulice kod samog pristaništa.
20. novembra iste godine završeno je raskršće Ulice Tadeuša Košćučkog i Uzun-Mirkovre ulice. Izgrađen je krst koji je omogućio otpremanje tramvaja u sva četiri pravca. Odmah je otvorena nova kružna linija br. 5 (tzv. Mali krug) Kalemegdan-Terazije-,,London”-Železnička stanica-Pristanište-Kalemegdan. U planu je bila još jedna mala kružna linija koja bi išla od Kalemegdana preko Terazija, Aleksandrove ulice, Ratarske i Dušanove ulice do Kalemegdana, ali ona iz nepoznatih razloga nije nikada otvorena.
Da bi kružna linija bila potpunija, sredinom avgusta 1930. godine izgrađen je dvostruki kolosek u Ratarskoj, Vidinskoj (danas Džodža Vašingtona) i Dušanovoj ulici.
U jesen 1931. godine završena je izgradnja duplog koloseka na Kalemegdanu. Time je čitava linija br. 2 imala dupli kolosek, osim kratke deonice kod Savskog pristaništa.
1932. godine otvorene su dve nove pruge.
8. septembra otvorena je nova deonica od Senjaka do Dedinja. Novi krak je bio jednokolosečan dužine 2,65 kilometara. Pruga je išla Ulicama Miodraga Davidovića (danas Vase Pelagića), Petra Čajkovskog, obroncima Topčiderskog Brda, Teodora Drajzera do Železničke bolnice, odnosno do raskršća sa Bulevarom Mira. Na novoizgrađenoj deonici bilo je četiri ukrsnice: kod Ulice Vojislava Vučkovića, Istarske ulice, na Topčiderskom Brdu i kod Ulice Rodoljuba Čolakovića. Za ovaj novi krak otvorena je nova linija br. 12 Knežev spomenik-Dedinje. Od Kneževog spomenika do Dedinja se putovalo 25 minuta.
Druga pruga otvorena je 19. oktobra od Gospodarske mehane do Čukarice. Krak je bio dug 1,6 kilometar. Pruga je od Gospodarske mehane kroz železnički podvožnjak bila jednokolosečna, zatim je kroz Radničku ulicu kod šećerane bila dvokolosečna i kroz Čukaricu opet jednokolosečna sa ukrsnicom na završetku pruge, otprilike u blizini parkirališta kod Ade Ciganlije. Novootvorena linija nosila je br. 13. Jedna motorna kola sa prikolicom polazila su od Čukarice do Kneževog spomenika, dok su dvoje motornih kola polazila od Čukarice do Gospodarske mehane. Ova kraća linija je kasnije dobila broj 13A. I pored ovakvog malog broja vozila, dvoje motornih kola su često saobraćala do Gospodarske mehane, a linija br. 3 je raspolagala sa dovoljnim brojem vozila u pravcu centra, tako da je efekat bio zadovoljavajući.