Po okončanju Drugog srpskog ustanka, srpski živalj naseljavao je kraj oko crkvice na mestu današnje Saborne crkve. Islamski deo grada, krivih, uzanih sokaka se pružao duž današnje Ulice kralja Petra. Tursku čaršiju je činio niz drvenih dućana sa isturenim krovovima od šindre i sa ćepencima duboko isturenim na ulicu. Do trgovca turskim ili engleskim štofovima, poslovao je prodavac pečenog mesa i ribe, do njega piljar i tako dalje. Berberi i kafedžije su radili iza stakljenih prozora, što je u to vreme bio veliki luksuz. Siromašnije zanatlije su spavale u dućanima zajedno sa šegrtima i kalfama. Tu je poslovao i abadžija Pavle Šiško, jedini beogradski Srbin koji je 1813. godine dočekao Turke.
Posle normalizacije, 1815. godine, trgovina je oživela, pa je Beograd postao centralno raskršće, kako se govorilo, provozne trgovine centralne Evrope.
Među najuglednijim žiteljima Beograda su bile zanatlije koje su osnovale svoj prvi esnaf - terzijski, 1817. godine. Okupljao je krojače uglavnom čojanih odela. Kasnije će se pojaviti bakalski, piljarski, bostandžijski, mehanski, magazadžijski, lončarski i drugi esnafi. Nazivi su bili uglavnom turskog porekla, pa je tako jekmedžija u stvari, bio pekar, a rabadžija prevoznik zaprežnim kolima.
Hlebarsko-pekarski esnaf je osnovan 1838. godine, a devet godina kasnije doneta je Uredba o esnafu, koja je odredila da u gradu postoje tri trgovačka i 21 zanatlijski esnaf. Prema kasnije uvedenim esnafskim propisima, član, ukoliko je Srbin, mogao je da dobije dozvolu za otvaranje dućana ukoliko je tri godine bio šegrt, a zatim dve godine kalfa. Titulu esnafskog majstora donosio je položen odgovarajući ispit. Kandidat za šegrta morao je najpre na šestonedeljnu probu, pa je tek onda sklapao pogodbu za posao.
Sačuvan je veoma dragocen dokument o poreskim licima iz 1834. godine, iz kojeg se vidi da je u gradu tada bilo: 77 boltadžija, 132 mehandžije, 47 magazadžija, 43 špekulanata i 73 bakala. Zapis Vuka Karadžića iz 1827. godine, pojašnjava da je među čaršijskim trgovcima, bilo više Grka nego Srba. Važili su za najbogatije, imali su svoje škole, međusobnu prepisku su vodili na grčkom jeziku, pa je i čaršijom ovladao grčki jezik. Bilo je i Cincara koji su se doselili vek ranije, ali su se ubrzo posrbili. Uglavnom su bili trgovci, kujundžije, terzije, handžije, kasapi i zidari. Srbi su bili trgovci-izvoznici. Glavni izvozni artikl u Austriju je bila svinja - oko 225.000 komada godišnje! Po značaju, na drugom mestu su bile pijavice! Država je izdavala u zakup baruštine u kojima su hvatane pijavice, pa je od aprila do oktobra, kada je sezona ovih stvorenja, čak 9.700 engleskih litara pijavica isporučivano kupcima u Austriji, Francuskoj i Italiji!
Knez Miloš je naplaćivao čaršijski đumruk (porez) na varoškim trgovima, a na gradskim kapijama deo u naturi uzimali su i Turci. Pravo da otvori radnju u varoši imao je onaj koji se snabdeo dućanskim objavlenijem, vrednim 500 groša. Posebna je bila dućanska arenda koja je naplaćivana od stranaca. Država je oslobodila plaćanja poreza zanatske radnje, pa su pristigli mnogi kojih ranije nije bilo: zlatari, šnajderi, boltadžije, lekari, apotekari, knjižari, ali i terzije (šnajderi), papudžije (čizmari), sedlari, puškari (tufegdžije), ćurčije, mehandžije, dunđeri (cimermani)... Godine 1836. popisano je 45 različitih zanata sa 864 zanatlije. Pavle Stamatović, navodi da su 1834. godine, u Beogradu poslovali i ´kožuhari, satožnici, usmari, užari, zlatotkači, srebrodelci, kotlari, suknari, lulari, sakadžije...