Uticaj nije samo primetan. I sam Jovin je više puta pominjao da su planove radili u saradnji sa kolegama iz Minhena. Sistem je preslikan po mnogim pojedinostima, od twin-bore tunela preko distributivne mreže linija do vozila baziranih na tipu A (po izradi studije, tip B u eksploataciji) za metro, kao i derivatu ET420 za regionalni metro.
Twin bore se i danas praktikuje, pogotovo kod velikog ili neuobičajenog gabarita (London), iako je kod sve šire primenjenih MCS obično reč o single bore tunelima i lateralnim stanicama. Ima i twin bore ali ređe.
Nažalost, iako je to prihvatljivo pri širenju mreže, gradovi koji nikada nisu imali metro svakom tehnološkom generacijom gube sve više dobrih karakteristika tradicionalnih sistema.
Meni se lično u studiji iz 1976. najviše dopada paralelno presedanje na stanici Skupština, kao i stanice dužine cca 105m sa višeizlaznim mezaninom/standardizovanim toplim vezama. U mane spadaju distributivna mreža linija, mali kapacitet vagona sa malom širinom ulazišta (3×1,3m) i velikim brojem sedišta u transverzalnom/2+2 poretku, kao i prosečno manja međustanična rastojanja.
Jovinov plan nije nepopravljiv niti danas neprimenjiv, pa bi tako bilo moguće obrazovati osnovu mreže sa dve nedistributivne linije nalik rimskim A i B, sa jednim paralelnim presedanjem, međustaničnim rastojanjima od oko 1000m, i novim vozovima (sa 4x1,3m vratima i lingitudinalno postavljenim sedištima) nalik
novim za Rim.