Šta je novo?

Prestonice regiona

Otkrli su i ove čilibajce pri tenku kod Druge gimnazije u Sarajevu.
Rekao bih, da je tenk spomenik i prigodan, s obzirom da se za vreme građanskog rata u BiH upravo u fiskulturnoj sali Druge gimnazije nalazila specijalna jedinica. Ono što je zanimljivo je da su u prizemlju bile smeštene izbeglice sa Jarčedola, a kakva-takva nastava se odvijala po hodnicima i na prvom spratu.
Spomenik je bitan jer istina mora nekako izaći na videlo. Ti specijalci se očigledno ponose time što su koristili izbeglice i učenike i profesore Druge gimnazije kao svojevrstan živi štit.

Pogledajte prilog 215594

Pogledajte prilog 215595

izvor: https://www.klix.ba/vijesti/bih/zar...padnicima-specijalne-jedinice-bosna/241007136
Ovo stiglo sa temua ili sa alija ...
 
Postoji kod Bošnjaka ta neka dvojna estetika spomenika građanskog rata. Jedni su islamski, obično u belom kamenu, često izuzetno urađeni, gotovo neverovatno da običan, jednostavan, prost kamen može tako se transformiše. Drugi su ovi za koje kažu bosanski, verovatno bi treblo da ih zovu bosanskohercegovački, ali se ta Hercegovina nekako izgubi. Oni su, dakle, namenjeni tom nekom proklamovanom uzvišenom cilju zajedništva i sreće svih građana BiH bez obzira na versku pripadnost i nacionalno opredeljenje. Njihova estetika je, pa, mahom, što reče direktor, kao poručena iz kineskog online shopa. I tu postoji ta šizofrenija, kao i u ratu, Alija Izetbegović i Nijaz Duraković (čija pojava u predsedništvu BiH je svojevrsno ludilo), imamo islamske fundamentaliste koji se bore za složnu zajedničku državu sa hrišćanima. Kako je upšte moguće da su hiljade šehida zavredile dženet, kao što brojna spomen mezarja govore, boreći se za zajedničku državu? Posebno je to vidljivo u Srebrenici, gde se stradanje 27. divizije ABiH, dakle, formalno zajedničke vojske, isključivo obilježava u islamskoj estetici.
 
Postoji kod Bošnjaka ta neka dvojna estetika spomenika građanskog rata. Jedni su islamski, obično u belom kamenu, često izuzetno urađeni, gotovo neverovatno da običan, jednostavan, prost kamen može tako se transformiše. Drugi su ovi za koje kažu bosanski, verovatno bi treblo da ih zovu bosanskohercegovački, ali se ta Hercegovina nekako izgubi. Oni su, dakle, namenjeni tom nekom proklamovanom uzvišenom cilju zajedništva i sreće svih građana BiH bez obzira na versku pripadnost i nacionalno opredeljenje. Njihova estetika je, pa, mahom, što reče direktor, kao poručena iz kineskog online shopa. I tu postoji ta šizofrenija, kao i u ratu, Alija Izetbegović i Nijaz Duraković (čija pojava u predsedništvu BiH je svojevrsno ludilo), imamo islamske fundamentaliste koji se bore za složnu zajedničku državu sa hrišćanima. Kako je upšte moguće da su hiljade šehida zavredile dženet, kao što brojna spomen mezarja govore, boreći se za zajedničku državu? Posebno je to vidljivo u Srebrenici, gde se stradanje 27. divizije ABiH, dakle, formalno zajedničke vojske, isključivo obilježava u islamskoj estetici.
Да, ово си лепо приметио. Имали су пак шансу да погурају тако нешто, а добрим делом су и хтели (Бабо је имао 200 000 више гласова од Алије), али се кадровском политиком у СДА наметнуо верски екстремиста.

Када се врти та прича у туризму, могу да је разумем, за Европљане су "балкански Јерусалим", за све из екс-Ју су "град братства и јединства", за Турке су "Сарајбосна, стара турска чаршија", док су за Арапе "последњи бедем ислама у Европи".

Та карактерна двојност се види и у подизању споменика босанским краљевима и Османлијама истовремено. То пак, не могу да разумем.
 
Poslednja izmena:
Fikret Abdić (oktobar 1993) -> (oktobar 1993) Nijaz Duraković
Alija Izetbegović

Stjepan Kljujić (1992)-> (1992) Miro Lasić (1993) -> (1993) Stjepan Kljujić
Franjo Boras (oktobar 1993) -> (oktobar 1993) Ivo Komšić


Biljana Plavšić (april 1992)-> (april 1992) Nenad Kecmanović (maj 1992) -> (mart 1993) Tatjana Lujić-Mijatović
Nikola Koljević (april 1992)-> (april 1992) Mirko Pejanović

Ejup Ganić

Uvek se lepo setiti kako je Alija menjao članove Predsedništva, skoro kao čarape, ali da se i videti da su Nijaz i bivši komunisti imali većinu i njih treba posmatrati kao neku četvrtu stranu u sukobu, dobro, možda i Fikreta kao petu.

Što se tiče spomenika, problem je što oni probiru istoriju, ako priznaju Tvrtka, njihov je i car Lazar. Čini mi se da je školski program u Jugoslaviji tretirao svo srpsko narodno nasleđe, recimo, epske pesme kao da su i njihove, što realno i jesu.
 

Odoše nasi busevi u Skoplje i mi nekom nesto da doniramo
Bolje da ga daju nekom srpskom gradu ili gradovima a i ne vidim da su losi osim sto su kao stari...
 
Nisu ni kinezi i turci losi al ne vidin svrhu zasto makedoncima
 
Nije prestonica, ali je Solun i oproštaj od upravo preminulog bivšeg gradonačelnika, koga autor pomena opisuje kao nekonvencionalnu osobu, od one vrste koje nedostaje Balkanu. Prenosim Fb engleski prevod sa grčkog.

The Balkans got even poorer
Giannis Boutaris.jpg


Vlachian descent Giannis Boutaris was born in Nazi-occupied Thessaloniki on June 13, 1942. His origin was Vlachian, from Krusevo in Northern Macedonia
🇲🇰
, Nymphaeus of Florina
🇬🇷
and Moschopoli in southern Albania
🇦🇱
. His grandfather was the namesake of Giannis Boutaris, who founded the family's first winery in Naousa.
Giannis Boutaris was a Greek businessman, oenologist and politician, former mayor of Thessaloniki, and a member of the city council from 2023 until his death. Boutaris was considered one of the most important oenologists and winemakers in Greece. He was chairman and member of administrations of a number of stakeholders, professional, environmental and cultural. Notable: International Wine Academy, Greek Wine Association, Vine & Wine Interprofessional Organization, Thessaloniki Tourism Organization, Thessaloniki Film Festival, WWF Greece. He was a founding member of the Macedonian Museum of Modern Art and the Oasis Addicts Support Center, as well as the founder of "Arturos", an organization for the protection of brown bear and wildlife. He was honored with many international and national distinctions.

He studied at the primary school of the Experimental School of Thessaloniki, the middle school of Anatolia College, and completed his studies in the Chemistry department of AUTH. The unconventional and uncomplicated former mayor described his life in the book titled "Sixty Years of Harvest" published in 2020. He described the alcoholism monster he managed to defeat, and the help he couldto give to other addicts.

He became the 60th mayor of Thessaloniki, winning two consecutive municipal elections in 2010 and 2014. He opened Thessaloniki as mayor to the Balkans, Turkey and the Middle East, following what he called the "Diplomacy of the Cities". He cleverly exploited Thessaloniki's multicultural past, highlighted it, and since then the capital has received millions of tourists every year from a wider geocultural area, and it has become so a big welcoming hug for her guests. From the meetings he had in his office, during his two terms, he distinguished those with the German ambassador Jens Plotner, Turkish Foreign Minister Ahmed Davutoglu, historian Mark Mazauer and the British bestselling author Victoria Hisslop.

"The benefit is that my contacts with various people highlighted Thessaloniki. They started to talk and there were posts all over the world about the city and its so-called "unconventional" mayor. We have highlighted its past, as we have many Roman, Turkish and disappeared Jewish monuments. Nobody paid attention to the history of Thessaloniki. The Rotonda is a copy of the Pantheos of Rome and is unique. The story and the whole package with Kemal was highlighted. We highlighted the history of the Jews, which was hidden under the carpet," Yiannis Boutaris had said.
Hated and slandered for this reason by nationalists, religious, uninvited Macedonian fighters, ethnocentric politicians, as always with all important people, who go beyond conventional boundaries and intolerant prejudices, building bridges of friendship and cooperation in the Balkans, in the stubbornness of all the precedents who insist on building walls and dividing people and peoples.
Butaris has left a positive footprint with his work in the multiplied Balkans, opening new pages of friendship and cooperation with neighbors, in a city that has suffered for decades - and to a degree continues to suffer - from a phobic cluster, which has been tooled by ethnocentric politicians by gouging cheap votes. He did not succumb to nationalism, but resisted it vigorously, paving the way of overcoming prejudices, friendship and cooperation. Such people are missing from the Balkans. As he used to say: "I've lived it, I've had enough of it... Good-bye!" George Stamkos
 
Vrh