Wile E. Coyote
Advanced
Једино у претходном посту 
Metro
- Začetnik teme CrazySerb
- Datum pokretanja
Vreme nam ističe kao u peščaniku :o novih vesti nema.... svi su se urotili protiv nas... ako išta nek pokrenu tu Gradsku železnicu kako treba pa ćemo da se vozamo amo..tamo :lol: biće u trendu i ako vam nije usput, verovatno će da izmisle da svi građani terba da prođu kurs pre nego se upute u neku od Evropskih metropola,zato nam i kažu...,evo vam Metro do pola
ako išta nek pokrenu tu Gradsku železnicu kako treba pa ćemo da se vozamo amo..tamo :lol: biće u trendu i ako vam nije usput, verovatno će da izmisle da svi građani terba da prođu kurs pre nego se upute u neku od Evropskih metropola,zato nam i kažu...,evo vam Metro do pola Apokalipsa na ruski način
Bane ĐORĐEVIĆ, 22.12.2009 21:00:13 Ocena: 4.80 (Glasova: 10) Komentara: 0
Dmitrij Gluhovski
GODINA je 2033. Čovečanstvo je gotovo u potpunosti uništeno. Moskva je pretvorena u avetinjski grad - kontaminiran radijacijom i nastanjen čudovištima. Malobrojni preživeli ljudi kriju se u moskovskom metrou - najvećem protivatomskom skloništu na zemlji. Njegove stanice pretvorene su u gradove- države, a u tunelima caruje tama i obitava užas.
Naviknuti na američka i britanska remek-dela horora i naučne fantastike, zaboravili smo da se i Rusi majstorski snalaze na ovom polju. Tridesetogodišnji pisac Dmitrij Gluhovski napisao je vrhunski roman koji se zove “Metro 2033” (kod nas objavio Grafički atelje “Dereta”, u prevodu Snežane Kondić), svojevrsnu antiutopiju za 21. vek, koji je “zapalio” rusku publiku, a požar se širi do Holivuda. Gluhovski je poglavlja romana najpre objavljivao na Internetu, a zatim je sve stavio u korice i dostigao i za Rusiju fantastičan tiraž od 500.000 primeraka.
U ekskluzivnom intervjuu za “Večernje novosti”, Gluhovski kaže da je fantastika bezuslovno jedan od žanrova koji su u ekspanziji u današnjoj Rusiji.
- Čini mi se da je to logično: što je život teži, veća je potreba da se pobegne iz sopstvenog sveta, kako bi se čovek udaljio i sakrio u izmišljenoj realnosti. U doba ekonomske krize, razumljivo je da je želja da se pobegne i zaroni u fantastične svetove jača nego inače. Mi imamo jaku tradiciju fantastike u književnosti. U Rusiji je, naročito u SSSR-u, fantastika uvek bila nešto više od same teme: alegorija, dvosmislena priča sa skrivenim smislom - priča Gluhovski.
* Koji su vaši omiljeni pisci ovog žanra i da li vas porede sa Orvelom?
- Među sovjetskim i ruskim fantastima, volim, naravno, Strugacke - ali to nije ništa neobično, njih svi vole. Pre svega zato što je njima pošlo za rukom da naprave iskorak iz žanrovskih okvira i da postanu deo “velike književnosti”. Ja, u suštini, ne bih voleo da me smatraju fantastom - uz tu kvalifikaciju nužno ide i bezuslovna neozbiljnost. Fantastika kao žanr jednostavno daje veću slobodu, u njemu nema potrebe za činjeničnim dokazivanjem sopstvenih fantazija ili razmišljanja na naučnoj osnovi. Da li me porede sa Orvelom? Zaista ne znam. Ali “Metro 2033” sasvim sigurno nije običan SF roman, surov i besmislen, to je višeslojna knjiga, dvosmislena, možda i trosmislena. Treba je doživeti kao antiutopiju - ali ona je svakako još ponešto.
* Zašto ste izabrali moskovski metro za mesto radnje?
- Sve govori u prilog tome da je metro trebalo da bude i mesto dešavanja radnje i glavni junak ovog romana. Moskovski metro svakodnevno koriste milioni ljudi. To je najveće sovjetsko svetsko čudo, najveličanstvenija građevina veka, spomenik svim epohama naše države za poslednjih 70 godina. I pri tom, metro je najveće protivatomsko sklonište na zemlji. I ako sutra dođe do rata, on će svakako biti ta Nojeva barka u kojoj će Moskovljani da prežive apokalipsu. Tu su i lični razlozi: ja sam u moskovskom metrou od svoje desete godine. Svakodnevno sam se vozio po sat vremena u jednom pravcu - do kraja školovanja. I glavni junak knjige ponavlja moju svakodnevnu maršrutu - od stanice VDNH gde žive moji roditelji, do Arbatske, gde se nalazi moja škola.
* Koliko je novi dašak Hladnog rata, koji smo svi mogli da osetimo poslednjih godina, uticao na nastanak ove knjige?
- Dok sam išao u vrtić TV program je bio prepun komentara na Reganove “Zvezdane ratove” i program Strategic Defense Initiative u naoružanju satelita nuklearnim raketama. Da li je to mogao biti uzrok traume iz detinjstva? Naravno da je mogao (smeh). Ali danas, nakon raspada SSSR-a, posle formalnog završetka Hladnog rata, opasnost od nuklearnog rata - koliko god to bilo paradoksalno - nije manja nego u vreme Brežnjeva. Novosti o isprobavanju novih strateških raketa kod nas u Rusiji pune vesti gotovo svake nedelje. A za sve to vreme (nešto malo manje od kada je došao Obama, ali zato neuporedivo više u vreme Buša) razmatrani su planovi SAD o razmeštanju protivraketnog štita na samoj granici sa Rusijom. Šta je to, ako nije nova trka u naoružanju? A ni odnosi Rusije i Zapada nisu nimalo bolji, barem sudeći po tonu političara, nego što su bili u vreme SSSR i Gorbačova. Zahvaljujem vladama Rusije, SAD i Velike Britanije! One su moju knjigu učinile aktuelnom.
* Zbog čega je apokalipsa ponovo postala aktuelna tema, a antiutopija popularan kniževni žanr? Da li imamo razloga za strah?
- Mislim da je na ovoj granici vekova, a samim tim i na granici milenijuma, ljudska sumnjičavost izraženija nego ikada. Uporedo sa kalendarskim vraćanjem na nule, ljudi očekuju i resetovanje istorije. Tako je bilo i početkom dvadesetog veka, uoči drugog milenijuma. U vazduhu se može osetiti neka napetost, kojoj je ekonomska kriza samo dodatno dolivanje ulja na vatru. Da li će to biti pad meteorita, ili pucanje Zemljine kore, ili pak nuklearni rat - svako može da izabere scenario po sopstvenom ukusu, i u bioskopu ili na DVD-u pogleda kako će sve to izgledati. Da li se plašim apokalipse? Mislim da ne. Mislim da će svako od nas, i ja i vi i naši čitaoci, moći da skonča u sopstvenoj režiji (šalim se - prirodnom smrću) pre nego što se sa našom planetom dogodi bilo šta loše.
* Šta bi bila filozofska poruka vašeg romana?
- Znate, “Metro 2033” je i roman o formiranju ličnosti tinejdžera koji pokušava da shvati u šta vredi verovati u svetu. On govori i o tome kako se mladi ljudi upinju da prepoznaju i ne propuste svoju šansu da postanu neko, da shvate u čemu je njihova posebnost i da to iskoriste, ali i o tome koliko je ta šansa u stanju da nas otuđi, kada se izjalovi, a mi svakako ne postanemo neko, nego polako zakržljavamo. Knjiga govori i o tome kako mi svesno neprijateljski dočekujemo na nož sve što je drugačije od nas, najpre udaramo, a onda postavljamo pitanja i kako nas je ta naša čudesna osobina već nekoliko puta do sada dovela na rub propasti. Ali ovaj roman govori i o tome koliko bi trebalo da poštujemo svoj sadašnji život - koji glavni junak otkriva i upoređuje.
* Vi ste pre svega novinar. Kakav je uticaj novinara na pisca Gluhovskog?
- Najverovatnije nikakav. Moj poziv međunarodnog novinara na TV kanalu Euronenjs na Deutsche Njelle, na ruskoj televiziji Russia Today više mi je bio od pomoći da dobro ovladam terminima svetske politike tog sveta koji sam osmislio još kao klinac. Inače, u meni kao horoskopskom Blizancu prebivaju dve ličnosti, koje su odgovorne svaka za sebe i ne mešaju se jedna drugoj u posao. Kao što moje životno iskustvo i rad u žanrovima fantastike nemaju mnogo zajedničkog - ja ipak nisam Hemingvej. Nažalost.
* Ovaj roman je rođen na Internetu. Da li je to budućnost književnosti, ili će klasične štampane knjige ipak opstati?
- Klasične štampane knjige sasvim sigurno neće nestati u narednih pedeset godina, mada će ih elektronska literatura postepeno potiskivati. Za razliku od muzike i filma kojima nosač zvuka nije naročito važan - potpuno je nebitno da li gledate film sa kasete ili diska. Ali kasete svakako ne držimo u ruci, ne okrećemo ih i ne prevrćemo kako bismo videli sliku! Sa knjigama je sve drugačije. Knjiga je fetiš, knjiga je predmet, nju je lepo držati u rukama, ne treba vam nikakva elektronska instalacija da biste je koristili, može da bude divan poklon, a svakako je atribut kulturnog, obrazovanog čoveka. A Internet je sa druge strane najbrže i najfunkcionalnije sredstvo da se autor koji počinje i koji je potpuno nepoznat adekvatno predstavi. Za sve moje romane “Metro 2033”, “Metro 2034” i “Sumraci” napravljeni su posebni sajtovi. Potpuno besplatno su dostupni svakome ko želi da ih pročita.
* Da li razmišljate o ekranizaciji “Metroa 2033”?
- Voleo bih da se to desi. I želeo bih da to ne bude Rusija, nego SAD. Savremeni ruski film, izuzimajući Timura Bekmambetova, koji je više holivudski nego ruski reditelj, ne može se porediti sa uspešnim holivudskim filmskim hitovima naučne fantastike. A ja bih, razumljivo, želeo da film bude uspešan i da ima svetsku gledanost. Činim sve što je u mojoj moći da se to i desi, mada - kada su te stvari u pitanju - ponekad treba čekati godinama. Ali, ništa zato, ja sam strpljiv čovek.
BUNKERI I TUNELI
- DRAGI Moskovljani i gosti prestonice! Transportno preduzeće “Moskovski metropoliten” potpuno je nebezbedno, ulazite na sopstveni rizik.
Tako je glasilo obaveštenje u vagonu metroa koje je Gluhovski pročitao u vreme kada je počinjao da piše ovaj roman i koje ga je dodatno inspirisalo. Moskovski metro je, prema rečima Gluhovskog, zaista najveće atomsko sklonište u svetu. Sve centralne stanice su veoma duboke, hermetički se zatvaraju, i pretvaraju u autonomne bunkere. Iza zidova metroa nalazi se oko 200 tajnih vladinih bunkera, u slučaju potrebe tu se mogu evakuisati i rukovodioci i vojna komanda i lekari, a stanovništvo bi bilo na stanicama metroa. Tu je i “metro 2” koji povezuje sve važne državne institucije. Postoji i tunel od Moskve do Urala.
VASIONA METROA
PO ideji Gluhovskog, sledeće godine pojaviće se posebna edicija na temu univerzuma svih svetskih metroa posle 2033. godine - jedinih mesta gde će ljudi moći da prežive. Prve knjige su vezane za topografiju metroa bivšeg Sovjetskog Saveza, ali kako je sam autor rekao, ovo je poziv piscima iz čitavog sveta - Njujorka, Budimpešte, pa i Beograda, da počnu da razmišljaju na tu temu.
ZA GINISA
IZDAVAČKA kuća Dmitrija Gluhovskog organizovala je 12. novembra ove godine potpisivanje najčitanije knjige u Rusiji “Metro 2033”. Tom prilikom, autor je za dva sata potpisao više od 900 primeraka svoje knjige i na taj način pretekao mnoge poznate svetske autore. Tako je, uz titulu najprodavanijeg ruskog autora u poslednjih nekoliko godina, postao i Ginisov rekorder. Knjiga je prevedena na 20 svetskih jezika. Nastavak knjige, “Metro 2034” za šest meseci dostigao je tiraž od 300.000 primeraka. U martu 2010. godine čitavom svetu će biti predstavljena video igrica “Metro 2033”.www.novosti on line rs.
Bane ĐORĐEVIĆ, 22.12.2009 21:00:13 Ocena: 4.80 (Glasova: 10) Komentara: 0
Dmitrij Gluhovski
GODINA je 2033. Čovečanstvo je gotovo u potpunosti uništeno. Moskva je pretvorena u avetinjski grad - kontaminiran radijacijom i nastanjen čudovištima. Malobrojni preživeli ljudi kriju se u moskovskom metrou - najvećem protivatomskom skloništu na zemlji. Njegove stanice pretvorene su u gradove- države, a u tunelima caruje tama i obitava užas.
Naviknuti na američka i britanska remek-dela horora i naučne fantastike, zaboravili smo da se i Rusi majstorski snalaze na ovom polju. Tridesetogodišnji pisac Dmitrij Gluhovski napisao je vrhunski roman koji se zove “Metro 2033” (kod nas objavio Grafički atelje “Dereta”, u prevodu Snežane Kondić), svojevrsnu antiutopiju za 21. vek, koji je “zapalio” rusku publiku, a požar se širi do Holivuda. Gluhovski je poglavlja romana najpre objavljivao na Internetu, a zatim je sve stavio u korice i dostigao i za Rusiju fantastičan tiraž od 500.000 primeraka.
U ekskluzivnom intervjuu za “Večernje novosti”, Gluhovski kaže da je fantastika bezuslovno jedan od žanrova koji su u ekspanziji u današnjoj Rusiji.
- Čini mi se da je to logično: što je život teži, veća je potreba da se pobegne iz sopstvenog sveta, kako bi se čovek udaljio i sakrio u izmišljenoj realnosti. U doba ekonomske krize, razumljivo je da je želja da se pobegne i zaroni u fantastične svetove jača nego inače. Mi imamo jaku tradiciju fantastike u književnosti. U Rusiji je, naročito u SSSR-u, fantastika uvek bila nešto više od same teme: alegorija, dvosmislena priča sa skrivenim smislom - priča Gluhovski.
* Koji su vaši omiljeni pisci ovog žanra i da li vas porede sa Orvelom?
- Među sovjetskim i ruskim fantastima, volim, naravno, Strugacke - ali to nije ništa neobično, njih svi vole. Pre svega zato što je njima pošlo za rukom da naprave iskorak iz žanrovskih okvira i da postanu deo “velike književnosti”. Ja, u suštini, ne bih voleo da me smatraju fantastom - uz tu kvalifikaciju nužno ide i bezuslovna neozbiljnost. Fantastika kao žanr jednostavno daje veću slobodu, u njemu nema potrebe za činjeničnim dokazivanjem sopstvenih fantazija ili razmišljanja na naučnoj osnovi. Da li me porede sa Orvelom? Zaista ne znam. Ali “Metro 2033” sasvim sigurno nije običan SF roman, surov i besmislen, to je višeslojna knjiga, dvosmislena, možda i trosmislena. Treba je doživeti kao antiutopiju - ali ona je svakako još ponešto.
* Zašto ste izabrali moskovski metro za mesto radnje?
- Sve govori u prilog tome da je metro trebalo da bude i mesto dešavanja radnje i glavni junak ovog romana. Moskovski metro svakodnevno koriste milioni ljudi. To je najveće sovjetsko svetsko čudo, najveličanstvenija građevina veka, spomenik svim epohama naše države za poslednjih 70 godina. I pri tom, metro je najveće protivatomsko sklonište na zemlji. I ako sutra dođe do rata, on će svakako biti ta Nojeva barka u kojoj će Moskovljani da prežive apokalipsu. Tu su i lični razlozi: ja sam u moskovskom metrou od svoje desete godine. Svakodnevno sam se vozio po sat vremena u jednom pravcu - do kraja školovanja. I glavni junak knjige ponavlja moju svakodnevnu maršrutu - od stanice VDNH gde žive moji roditelji, do Arbatske, gde se nalazi moja škola.
* Koliko je novi dašak Hladnog rata, koji smo svi mogli da osetimo poslednjih godina, uticao na nastanak ove knjige?
- Dok sam išao u vrtić TV program je bio prepun komentara na Reganove “Zvezdane ratove” i program Strategic Defense Initiative u naoružanju satelita nuklearnim raketama. Da li je to mogao biti uzrok traume iz detinjstva? Naravno da je mogao (smeh). Ali danas, nakon raspada SSSR-a, posle formalnog završetka Hladnog rata, opasnost od nuklearnog rata - koliko god to bilo paradoksalno - nije manja nego u vreme Brežnjeva. Novosti o isprobavanju novih strateških raketa kod nas u Rusiji pune vesti gotovo svake nedelje. A za sve to vreme (nešto malo manje od kada je došao Obama, ali zato neuporedivo više u vreme Buša) razmatrani su planovi SAD o razmeštanju protivraketnog štita na samoj granici sa Rusijom. Šta je to, ako nije nova trka u naoružanju? A ni odnosi Rusije i Zapada nisu nimalo bolji, barem sudeći po tonu političara, nego što su bili u vreme SSSR i Gorbačova. Zahvaljujem vladama Rusije, SAD i Velike Britanije! One su moju knjigu učinile aktuelnom.
* Zbog čega je apokalipsa ponovo postala aktuelna tema, a antiutopija popularan kniževni žanr? Da li imamo razloga za strah?
- Mislim da je na ovoj granici vekova, a samim tim i na granici milenijuma, ljudska sumnjičavost izraženija nego ikada. Uporedo sa kalendarskim vraćanjem na nule, ljudi očekuju i resetovanje istorije. Tako je bilo i početkom dvadesetog veka, uoči drugog milenijuma. U vazduhu se može osetiti neka napetost, kojoj je ekonomska kriza samo dodatno dolivanje ulja na vatru. Da li će to biti pad meteorita, ili pucanje Zemljine kore, ili pak nuklearni rat - svako može da izabere scenario po sopstvenom ukusu, i u bioskopu ili na DVD-u pogleda kako će sve to izgledati. Da li se plašim apokalipse? Mislim da ne. Mislim da će svako od nas, i ja i vi i naši čitaoci, moći da skonča u sopstvenoj režiji (šalim se - prirodnom smrću) pre nego što se sa našom planetom dogodi bilo šta loše.
* Šta bi bila filozofska poruka vašeg romana?
- Znate, “Metro 2033” je i roman o formiranju ličnosti tinejdžera koji pokušava da shvati u šta vredi verovati u svetu. On govori i o tome kako se mladi ljudi upinju da prepoznaju i ne propuste svoju šansu da postanu neko, da shvate u čemu je njihova posebnost i da to iskoriste, ali i o tome koliko je ta šansa u stanju da nas otuđi, kada se izjalovi, a mi svakako ne postanemo neko, nego polako zakržljavamo. Knjiga govori i o tome kako mi svesno neprijateljski dočekujemo na nož sve što je drugačije od nas, najpre udaramo, a onda postavljamo pitanja i kako nas je ta naša čudesna osobina već nekoliko puta do sada dovela na rub propasti. Ali ovaj roman govori i o tome koliko bi trebalo da poštujemo svoj sadašnji život - koji glavni junak otkriva i upoređuje.
* Vi ste pre svega novinar. Kakav je uticaj novinara na pisca Gluhovskog?
- Najverovatnije nikakav. Moj poziv međunarodnog novinara na TV kanalu Euronenjs na Deutsche Njelle, na ruskoj televiziji Russia Today više mi je bio od pomoći da dobro ovladam terminima svetske politike tog sveta koji sam osmislio još kao klinac. Inače, u meni kao horoskopskom Blizancu prebivaju dve ličnosti, koje su odgovorne svaka za sebe i ne mešaju se jedna drugoj u posao. Kao što moje životno iskustvo i rad u žanrovima fantastike nemaju mnogo zajedničkog - ja ipak nisam Hemingvej. Nažalost.
* Ovaj roman je rođen na Internetu. Da li je to budućnost književnosti, ili će klasične štampane knjige ipak opstati?
- Klasične štampane knjige sasvim sigurno neće nestati u narednih pedeset godina, mada će ih elektronska literatura postepeno potiskivati. Za razliku od muzike i filma kojima nosač zvuka nije naročito važan - potpuno je nebitno da li gledate film sa kasete ili diska. Ali kasete svakako ne držimo u ruci, ne okrećemo ih i ne prevrćemo kako bismo videli sliku! Sa knjigama je sve drugačije. Knjiga je fetiš, knjiga je predmet, nju je lepo držati u rukama, ne treba vam nikakva elektronska instalacija da biste je koristili, može da bude divan poklon, a svakako je atribut kulturnog, obrazovanog čoveka. A Internet je sa druge strane najbrže i najfunkcionalnije sredstvo da se autor koji počinje i koji je potpuno nepoznat adekvatno predstavi. Za sve moje romane “Metro 2033”, “Metro 2034” i “Sumraci” napravljeni su posebni sajtovi. Potpuno besplatno su dostupni svakome ko želi da ih pročita.
* Da li razmišljate o ekranizaciji “Metroa 2033”?
- Voleo bih da se to desi. I želeo bih da to ne bude Rusija, nego SAD. Savremeni ruski film, izuzimajući Timura Bekmambetova, koji je više holivudski nego ruski reditelj, ne može se porediti sa uspešnim holivudskim filmskim hitovima naučne fantastike. A ja bih, razumljivo, želeo da film bude uspešan i da ima svetsku gledanost. Činim sve što je u mojoj moći da se to i desi, mada - kada su te stvari u pitanju - ponekad treba čekati godinama. Ali, ništa zato, ja sam strpljiv čovek.
BUNKERI I TUNELI
- DRAGI Moskovljani i gosti prestonice! Transportno preduzeće “Moskovski metropoliten” potpuno je nebezbedno, ulazite na sopstveni rizik.
Tako je glasilo obaveštenje u vagonu metroa koje je Gluhovski pročitao u vreme kada je počinjao da piše ovaj roman i koje ga je dodatno inspirisalo. Moskovski metro je, prema rečima Gluhovskog, zaista najveće atomsko sklonište u svetu. Sve centralne stanice su veoma duboke, hermetički se zatvaraju, i pretvaraju u autonomne bunkere. Iza zidova metroa nalazi se oko 200 tajnih vladinih bunkera, u slučaju potrebe tu se mogu evakuisati i rukovodioci i vojna komanda i lekari, a stanovništvo bi bilo na stanicama metroa. Tu je i “metro 2” koji povezuje sve važne državne institucije. Postoji i tunel od Moskve do Urala.
VASIONA METROA
PO ideji Gluhovskog, sledeće godine pojaviće se posebna edicija na temu univerzuma svih svetskih metroa posle 2033. godine - jedinih mesta gde će ljudi moći da prežive. Prve knjige su vezane za topografiju metroa bivšeg Sovjetskog Saveza, ali kako je sam autor rekao, ovo je poziv piscima iz čitavog sveta - Njujorka, Budimpešte, pa i Beograda, da počnu da razmišljaju na tu temu.
ZA GINISA
IZDAVAČKA kuća Dmitrija Gluhovskog organizovala je 12. novembra ove godine potpisivanje najčitanije knjige u Rusiji “Metro 2033”. Tom prilikom, autor je za dva sata potpisao više od 900 primeraka svoje knjige i na taj način pretekao mnoge poznate svetske autore. Tako je, uz titulu najprodavanijeg ruskog autora u poslednjih nekoliko godina, postao i Ginisov rekorder. Knjiga je prevedena na 20 svetskih jezika. Nastavak knjige, “Metro 2034” za šest meseci dostigao je tiraž od 300.000 primeraka. U martu 2010. godine čitavom svetu će biti predstavljena video igrica “Metro 2033”.www.novosti on line rs.
Ambassador
Advanced
Mislim, daj šta je ovo? Večernje novosti? Pobogu, Da postoji tunel od Moskve do Urala.. Ko je to napisao, da između Moskve i Lenjingrada postoji tunel kojim lete supersonični avioni...
Wile E. Coyote
Advanced
А један тунел са Петроварадина води до лондонског метроа, што рекао Ђ. Балашевић... :lool:
Страну на шалу, зна се да постоји Метро 2 у Москви, који је много дужи и комплекснији од "обичног" метроа.
Страну на шалу, зна се да постоји Метро 2 у Москви, који је много дужи и комплекснији од "обичног" метроа.
Intervju je dao sam pisac za Večernje novosti,ovo za Ural ne znam, ali zašto bi sumnjao kad postoji tehnologija izgradnje tunela već 100 godina(upravo su Rusi završili tunele ispo Bosfora na 90 m.dubine a danas koriste Nemačke TBM), a da su Rusi i ranije i sada skloni megalomanskim projektima u vojnoj industriji je poznata stvar,a također i u Americi je javna tajna da postoje tuneli koji povezuju više delova USA,"Moskovski metro je, prema rečima Gluhovskog, zaista najveće atomsko sklonište u svetu. Sve centralne stanice su veoma duboke, hermetički se zatvaraju, i pretvaraju u autonomne bunkere. Iza zidova metroa nalazi se oko 200 tajnih vladinih bunkera, u slučaju potrebe tu se mogu evakuisati i rukovodioci i vojna komanda i lekari, a stanovništvo bi bilo na stanicama metroa. Tu je i “metro 2” koji povezuje sve važne državne institucije. Postoji i tunel od Moskve do Urala",A od nedavno su poznate aktivnosti Norveške vlade i bušenje kilometara tunela i bunkera,kao i u drugim Gradovima Evrope,Prag,Budimpešta itd.pa i Beograd ima 35 km duplih tunela za Beovoz i Ž.Čvor prilično dubokih i dve podzemne stanice, Vuk na 42 m.dubine,ne znam da li postoje zakmuflirana betonska vrata koja se zatvaraju,ali je evidentno da na ulasku u tunele su poseban nadzor i pultovi sa 24h.obezbeđenjem a i ne zaboravimo podzemni kompleks u brdu iznad Rakovice kao i Dedinje.
Ambassador
Advanced
Naravno, i Tito je imao tajni metro od Dedinja do Batajnice, preko centra grada. Svakako da postoji državno-vojni podzemni kompleks u Moskvi, ali koliko je zaista veliki, budimo malko realnoi.
Ma ljudi,ako ne sumnjamo u Cheyanne mountains i NORAD i ko zna šta su sve napravili,pa mi smo u Iraku gradili fenomenalne podzemne instalacije a kamo li Rusi ispod Moskve i ko zna još gde,kao vodeće nuklearne sile u jednom bitnom momentu oni su ozbiljno računali na nuklearni rat a i danas koliko vidimo je više nego vruće,tada je tehnika za podzemne radove bila solidna a kamo li danas, pa Kina trenutno gradi 15 Metro sistema u svojim gradovima sa po deset linija i kupljenom Nemačkom i Japanskom TBM,poguraj TBM ka Mongoliji za godinu-dve si tamo ,izgradnja tunela nije skupa ali objekata i instalacija jeste,zato me tunel do Urala ne fascinira koliko podzemni organizovani za život grad.Uostalom ovaj pisac Rus ne laže,jer Ameri odlično znaju šta ovi imaju i obnuto,a scenarijo za film koji namerava da proda baš Holivudu baš to potvrđuje...
Main article: Moscow Metro 2
Yauza trainAlthough this has not been officially confirmed, many[who?] independent studies suggest that a second, deeper metro system exists under military jurisdiction and was designed for emergency evacuation of key city personnel in case of nuclear attack during the Cold War. It is believed that it consists of a single track and connects the Kremlin, chief HQ (Genshtab), Lubyanka (FSB Headquarters) and the Ministry of Defence, as well as numerous other secret installations. There are also entrances[citation needed] to the system from several civilian buildings such as the Russian State Library, Moscow State University (MSU) and at least two stations of the regular metro.[citation needed] It is speculated that these would allow for the evacuation of a small number of randomly chosen civilians, in addition to most of the elite military personnel. A suspected junction between the secret system and normal Metro is behind the station Sportivnaya of the Sokolnicheskaya Line. The final section of this system was completed in 1997.[9]
Construction of the bunker system with its connecting channels was kicked off in 1929 under Stalin's orders, along with the public metro, and was later branded by people as "Metro-2." According to Mikhailov, the clandestine lines are not only hooked onto the main metro, but also have access to nearly every ministry, research institute or plant of strategic importance. There are large bunkers under the Rossiya Hotel, the White House and the Christ the Savior cathedral.
Mikhailov, who says he was invited by the Defense Ministry to inspect some of the levels of the underground system, says the web is "very dense and covers most of the city," with bunkers and channels located from 30 to 120 meters down with "30 percent more efficiency than the bunker system in New York."
The system was built to serve a variety of functions, from simple storage rooms to grand halls and studies -- with an ever present statuette of Stalin -- to provide shelter for the party elite in the case of nuclear attack. Mikhailov remembers how during one such venture he found a door leading to a huge dining hall, "obviously for people who worked there." Mikhailov says the system was serviced by as many as 3,000-4,000 people daily.
"Just imagine, they somehow had to get there, so there must have been transportation, there were enormous food store-rooms, concert halls and even experimental greenhouses..." Mikhailov tells with excitement.
Metro Two and the US Department of Defence
Even though anecdotal stories of Metro Two are common in Russia, the most compelling piece of evidence for the existence of the Metro Two system comes from a US Department of Defence report written in 1991 as the Soviet Union was breaking up. Military Forces in Transition speaks of the construction of very large and extensive underground installations, built by the Soviets under Moscow proper and under its suburbs(Military forces in transition.US Department of Defence. Government Printing Office.1991)
These installations are connected by an extensive subterranean rail system, which is believed to be up to 600 feet deep. This system of bunkers and tunnels would allow the Russian government to continue to function effectively and covertly in the event of nuclear war.
Read more at Suite101: Metro Two: Moscow's Top Secret Subway System: Hidden subway buried 600 feet under Moscow http://bridges-dams-tunnels.suite10...wo_moscows_secret_subway_system#ixzz0aYymINOg
Manhole covers hide secret Moscow
By Nigel Wrench
Diggers of the Underground, BBC Radio 4
Wading in underground tunnels offers some people peace
The manhole cover was in the middle of a park in the centre of Moscow.
"Here we are," said Eugin, putting a small bag down on the grass. "This is where we go underground."
It didn't seem terribly likely. Outside, at 2230 on a summer's evening in Moscow, it is light enough and warm enough for Russians to sit in groups and on benches drinking cans of beer and talking.
All around the park near our manhole cover, that is exactly what they were doing. Now, while they watched, we were about to go underground.
Eugin pulled a peculiar-looking garment from his bag.
"Put these on. The water down there is not very nice."
I began to attempt to pull on a pair of rubber dungarees.
Secret railway
Eugin is 22. He has his own group of "diggers" - the word used in both English and Russian to describe an emerging sub-culture of amateur explorers who attempt to penetrate the secret spaces underneath Moscow.
I'm not sure I'd do it again, but I think I do now understand the appeal of this hidden underground world
Eugin had already shown me spectacular images on a laptop computer of one of his most extraordinary adventures. He told me they were of a journey along the entire length of a secret underground railway system, first built to evacuate Soviet leaders from the Kremlin in time of civil disturbance or war.
The existence of "Metro 2", as it has become known, has long been rumoured. Officially, even in these post-Soviet times, it does not exist. Agents of the FSB, the successor to the KGB, called in one Russian journalist for questioning after he wrote about the secret network.
If Eugin's story is true, he is one of a very few outsiders to have been to Metro 2, and emerged with photographs to prove it.
They are images of huge tunnels, well-lit, a floor of concrete with rails set into it: ready for a train, a truck, or perhaps a tank. According to Eugin, the tunnels run for 25km, out into the countryside. He would not say how the diggers got in.
There are said to be around 100 diggers in Moscow. They are, on the one hand, extreme sportsmen and women seeking an adrenalin rush. But they are also uncovering the secret history of their city and their country as, on the streets above, smart boutiques and flashy cars are the new face of Moscow and of Russia.
Ankle-deep
The underground is an escape, too, from the pressures of a fast-changing society that is still in transition from the many decades of Communism. One woman said to me: "I feel at peace underground."
And there are stories of buried treasure. Some seek the lost library of Ivan the Terrible, priceless documents in a secret chamber, hidden for hundreds of years. I learn that this may or may not be a Russian fantasy.
Moscow's manhole covers hide a secret subterranean world
"Go! Now! Quickly!" Back in the park, the manhole cover had been dragged aside. Several of the beer-drinkers looked up. Eugin was gesturing towards the dark hole.
My dungarees more or less in place, I scrambled down, my feet just catching some rungs below the surface. There was the sound of water, ankle-deep as it turned out, and fast-running.
As I reached the bottom, the manhole cover above was pulled back into place as Eugin followed me down. Another digger was ahead of me, with a torch. I'd been told this was the Neglinka River, first diverted underground by Catherine the Great.
It felt like a large drain.
Alone
There was a bricked arch a foot or two above my head, wide enough to touch each side with my fingers, pipes coming into it from every direction, and a strange rumble from above as we walked on.
"Cars," said Eugin when asked.
"Why on earth do you do this?" I asked. He just shrugged.
We walked for a while. My heartbeat began to return to normal. I began to see the point. There is a strange beauty about being underground. A kind of serenity.
There was no doubt that we were alone, but for the water, and the smells coming from the pipes leading to our river.
Our little party turned at what the diggers called the "waterfall", a drop of several metres at a right-angled turn.
We walked back, upstream now, the water running fast towards us. A stop, and then up to another manhole cover, opened quickly to reveal the extraordinary sight of the sky, a dark almost-midnight Moscow sky.
I had been told you had to experience being underground to understand what being a digger means and why they do it. I'm not sure I would do it again, but I think I do now understand the appeal of this hidden underground world. And I certainly look at manhole covers in a very different way.
You can hear Diggers of the Underground on BBC Radio 4 on Wednesday 6 July at 1100 BST and for a week afterwards on BBC Radio 4's Listen Again page.
Main article: Moscow Metro 2
Yauza trainAlthough this has not been officially confirmed, many[who?] independent studies suggest that a second, deeper metro system exists under military jurisdiction and was designed for emergency evacuation of key city personnel in case of nuclear attack during the Cold War. It is believed that it consists of a single track and connects the Kremlin, chief HQ (Genshtab), Lubyanka (FSB Headquarters) and the Ministry of Defence, as well as numerous other secret installations. There are also entrances[citation needed] to the system from several civilian buildings such as the Russian State Library, Moscow State University (MSU) and at least two stations of the regular metro.[citation needed] It is speculated that these would allow for the evacuation of a small number of randomly chosen civilians, in addition to most of the elite military personnel. A suspected junction between the secret system and normal Metro is behind the station Sportivnaya of the Sokolnicheskaya Line. The final section of this system was completed in 1997.[9]
Construction of the bunker system with its connecting channels was kicked off in 1929 under Stalin's orders, along with the public metro, and was later branded by people as "Metro-2." According to Mikhailov, the clandestine lines are not only hooked onto the main metro, but also have access to nearly every ministry, research institute or plant of strategic importance. There are large bunkers under the Rossiya Hotel, the White House and the Christ the Savior cathedral.
Mikhailov, who says he was invited by the Defense Ministry to inspect some of the levels of the underground system, says the web is "very dense and covers most of the city," with bunkers and channels located from 30 to 120 meters down with "30 percent more efficiency than the bunker system in New York."
The system was built to serve a variety of functions, from simple storage rooms to grand halls and studies -- with an ever present statuette of Stalin -- to provide shelter for the party elite in the case of nuclear attack. Mikhailov remembers how during one such venture he found a door leading to a huge dining hall, "obviously for people who worked there." Mikhailov says the system was serviced by as many as 3,000-4,000 people daily.
"Just imagine, they somehow had to get there, so there must have been transportation, there were enormous food store-rooms, concert halls and even experimental greenhouses..." Mikhailov tells with excitement.
Metro Two and the US Department of Defence
Even though anecdotal stories of Metro Two are common in Russia, the most compelling piece of evidence for the existence of the Metro Two system comes from a US Department of Defence report written in 1991 as the Soviet Union was breaking up. Military Forces in Transition speaks of the construction of very large and extensive underground installations, built by the Soviets under Moscow proper and under its suburbs(Military forces in transition.US Department of Defence. Government Printing Office.1991)
These installations are connected by an extensive subterranean rail system, which is believed to be up to 600 feet deep. This system of bunkers and tunnels would allow the Russian government to continue to function effectively and covertly in the event of nuclear war.
Read more at Suite101: Metro Two: Moscow's Top Secret Subway System: Hidden subway buried 600 feet under Moscow http://bridges-dams-tunnels.suite10...wo_moscows_secret_subway_system#ixzz0aYymINOg
Manhole covers hide secret Moscow
By Nigel Wrench
Diggers of the Underground, BBC Radio 4
Wading in underground tunnels offers some people peace
The manhole cover was in the middle of a park in the centre of Moscow.
"Here we are," said Eugin, putting a small bag down on the grass. "This is where we go underground."
It didn't seem terribly likely. Outside, at 2230 on a summer's evening in Moscow, it is light enough and warm enough for Russians to sit in groups and on benches drinking cans of beer and talking.
All around the park near our manhole cover, that is exactly what they were doing. Now, while they watched, we were about to go underground.
Eugin pulled a peculiar-looking garment from his bag.
"Put these on. The water down there is not very nice."
I began to attempt to pull on a pair of rubber dungarees.
Secret railway
Eugin is 22. He has his own group of "diggers" - the word used in both English and Russian to describe an emerging sub-culture of amateur explorers who attempt to penetrate the secret spaces underneath Moscow.
I'm not sure I'd do it again, but I think I do now understand the appeal of this hidden underground world
Eugin had already shown me spectacular images on a laptop computer of one of his most extraordinary adventures. He told me they were of a journey along the entire length of a secret underground railway system, first built to evacuate Soviet leaders from the Kremlin in time of civil disturbance or war.
The existence of "Metro 2", as it has become known, has long been rumoured. Officially, even in these post-Soviet times, it does not exist. Agents of the FSB, the successor to the KGB, called in one Russian journalist for questioning after he wrote about the secret network.
If Eugin's story is true, he is one of a very few outsiders to have been to Metro 2, and emerged with photographs to prove it.
They are images of huge tunnels, well-lit, a floor of concrete with rails set into it: ready for a train, a truck, or perhaps a tank. According to Eugin, the tunnels run for 25km, out into the countryside. He would not say how the diggers got in.
There are said to be around 100 diggers in Moscow. They are, on the one hand, extreme sportsmen and women seeking an adrenalin rush. But they are also uncovering the secret history of their city and their country as, on the streets above, smart boutiques and flashy cars are the new face of Moscow and of Russia.
Ankle-deep
The underground is an escape, too, from the pressures of a fast-changing society that is still in transition from the many decades of Communism. One woman said to me: "I feel at peace underground."
And there are stories of buried treasure. Some seek the lost library of Ivan the Terrible, priceless documents in a secret chamber, hidden for hundreds of years. I learn that this may or may not be a Russian fantasy.
Moscow's manhole covers hide a secret subterranean world
"Go! Now! Quickly!" Back in the park, the manhole cover had been dragged aside. Several of the beer-drinkers looked up. Eugin was gesturing towards the dark hole.
My dungarees more or less in place, I scrambled down, my feet just catching some rungs below the surface. There was the sound of water, ankle-deep as it turned out, and fast-running.
As I reached the bottom, the manhole cover above was pulled back into place as Eugin followed me down. Another digger was ahead of me, with a torch. I'd been told this was the Neglinka River, first diverted underground by Catherine the Great.
It felt like a large drain.
Alone
There was a bricked arch a foot or two above my head, wide enough to touch each side with my fingers, pipes coming into it from every direction, and a strange rumble from above as we walked on.
"Cars," said Eugin when asked.
"Why on earth do you do this?" I asked. He just shrugged.
We walked for a while. My heartbeat began to return to normal. I began to see the point. There is a strange beauty about being underground. A kind of serenity.
There was no doubt that we were alone, but for the water, and the smells coming from the pipes leading to our river.
Our little party turned at what the diggers called the "waterfall", a drop of several metres at a right-angled turn.
We walked back, upstream now, the water running fast towards us. A stop, and then up to another manhole cover, opened quickly to reveal the extraordinary sight of the sky, a dark almost-midnight Moscow sky.
I had been told you had to experience being underground to understand what being a digger means and why they do it. I'm not sure I would do it again, but I think I do now understand the appeal of this hidden underground world. And I certainly look at manhole covers in a very different way.
You can hear Diggers of the Underground on BBC Radio 4 on Wednesday 6 July at 1100 BST and for a week afterwards on BBC Radio 4's Listen Again page.
Evo naprimer tajne ruske podmornicke baze na crnom moru koja je istovremeno planirana kao i nuklearni bunker,mozete misliti kada je ova pravljena pre 30 godina i sada je turisticka atrakcija kakva tek sada imaju cuda
One of the monuments is an underground, formerly classified submarine base that was operational until 1993. The base was said to be virtually indestructible and designed to survive a direct atomic impact. During that period, Balaklava was one of the most secret residential areas in the Soviet Union. Almost the entire population of Balaklava at one time worked at the base; even family members could not visit the town of Balaklava without a good reason and proper identification. The base remained operational after the collapse of the Soviet Union in 1991 until 1993 when the decommissioning process started. This process saw the removal of the warheads and low-yield torpedoes. In 1996, the last Russian submarine left the base, which is now open to the public for guided tours around the canal system, the base, and a small museum, which is now housed in the old ammunition warehouse deep inside the hillside.
http://russos.livejournal.com/210363.html
One of the monuments is an underground, formerly classified submarine base that was operational until 1993. The base was said to be virtually indestructible and designed to survive a direct atomic impact. During that period, Balaklava was one of the most secret residential areas in the Soviet Union. Almost the entire population of Balaklava at one time worked at the base; even family members could not visit the town of Balaklava without a good reason and proper identification. The base remained operational after the collapse of the Soviet Union in 1991 until 1993 when the decommissioning process started. This process saw the removal of the warheads and low-yield torpedoes. In 1996, the last Russian submarine left the base, which is now open to the public for guided tours around the canal system, the base, and a small museum, which is now housed in the old ammunition warehouse deep inside the hillside.
http://russos.livejournal.com/210363.html
Saobraćajni haos neizbežan na kraju godine
Jedan od razloga velikog broja vozila želja žitelja prestonice da iskoriste lepo vreme posle ledenih dana. – Zbog velikog broja vozila na ulicama nije*******ilo moguće održati predviđeni red vožnje u javnom prevozu
Na „Gazeli” se milelo u koloni Foto L. Adrović
Pretpraznična groznica, lepo vreme i strogi propisi o bezbednosti u saobraćaju glavni su razlozi jučerašnjeg haosa na prestoničkim ulicama. Na „Gazeli”, Brankovom i Pančevačkom mostu, u Bulevaru vojvode Mišića, Takovskoj, Radničkoj, Jurija Gagarina i Tošinom bunaru od jutarnjih sati se obrazovala kolona automobila.
Mića Dautović, dežurni dispečer Gradsko saobraćajnog preduzeća, kaže da su svakog sata dobijali izveštaje u kojima su ih obaveštavali vozači da imaju problema u prevozu putnika.
– Zbog velikog broja vozila na ulicama nismo uspeli da održimo predviđeni red vožnje, osim na Brankovom mostu. Tu su vozači poštovali pravilo da ne idu žutim trakama, pa su autobusi brzo uspevali da pređu – kaže Dautović.
U taksi udruženjima su iznenađeni brojem vozila na ulicama. Teodor Gaćeša, vlasnik „Pink taksija”, kaže da su mostovi bili saobraćajna „uska grla”.
– Siguran sam da je jedan od razloga velikog broja vozila želja žitelja prestonice da iskoriste lepo vreme posle ledenih dana. Mislio sam da je razlog gužve na „Gazeli” saobraćajna nezgoda, ali sam brzo utvrdio da se ništa nije dogodilo – rekao je Gaćeša.
On smatra da je jedan od razloga i pojačana patrola saobraćajne policije pa su vozači u strahu od kazni bili prinuđeni da vode računa da ne prekrše propise. Gotovo ni jedno vozilo nije prekoračilo dozvoljenu brzinu, dodaje Gaćeša.
Da bi se prevezli putnici s jednog na drugi kraj prestonice, taksisti su morali da iskoriste brojne prečice. Vozači su mušterijama predlagali da ih prevezu do tražene destinacije dužim i skupljim putem, ali za kraće vreme.
– Naše mušterije su pristajale da ih vozimo prečicama. Na taj način smo skratili vreme dolaska do određene destinacije. Do kraja decembra biće isti haos na ulicama – očekuje Gaćeša.
Svakodnevna saobraćajna gužva u prestonici Srbije verovatno je jedan od najvećih problema koji muči kako stručnjake, tako i same Beograđane. Prema podacima Ministarstva unutrašnjih poslova, u našem gradu trenutno je registrovano oko pola miliona vozila, a taj bi broj u narednoj deceniji, sa povećanjem standarda, mogao da dosegne čak 750 000. Iz tog razloga i zbog radova na infrastrukturi, koja nije obnavljana nekoliko decenija, velike kolone automobila sporo se kreću ne samo u centru, već i na prilazima gradskom jezgru. Problem je moguće potpuno rešiti tek izgradnjom kapitalnih građevinskih projekata.
Najbolje rešenje za saobraćajne gužve u Beogradu bilo bi izmeštanje većeg dela javnog saobraćaja sa površine pod zemlju ili iznad nje. Jedini način da se to omogući je metro, bilo nadzemni ili klasični, pod zemljom. Ipak, na metro će Beograđani morati da sačekaju.
D. Spalović
[objavljeno: 24/12/2009]www.politika rs.
Jedan od razloga velikog broja vozila želja žitelja prestonice da iskoriste lepo vreme posle ledenih dana. – Zbog velikog broja vozila na ulicama nije*******ilo moguće održati predviđeni red vožnje u javnom prevozu
Na „Gazeli” se milelo u koloni Foto L. Adrović
Pretpraznična groznica, lepo vreme i strogi propisi o bezbednosti u saobraćaju glavni su razlozi jučerašnjeg haosa na prestoničkim ulicama. Na „Gazeli”, Brankovom i Pančevačkom mostu, u Bulevaru vojvode Mišića, Takovskoj, Radničkoj, Jurija Gagarina i Tošinom bunaru od jutarnjih sati se obrazovala kolona automobila.
Mića Dautović, dežurni dispečer Gradsko saobraćajnog preduzeća, kaže da su svakog sata dobijali izveštaje u kojima su ih obaveštavali vozači da imaju problema u prevozu putnika.
– Zbog velikog broja vozila na ulicama nismo uspeli da održimo predviđeni red vožnje, osim na Brankovom mostu. Tu su vozači poštovali pravilo da ne idu žutim trakama, pa su autobusi brzo uspevali da pređu – kaže Dautović.
U taksi udruženjima su iznenađeni brojem vozila na ulicama. Teodor Gaćeša, vlasnik „Pink taksija”, kaže da su mostovi bili saobraćajna „uska grla”.
– Siguran sam da je jedan od razloga velikog broja vozila želja žitelja prestonice da iskoriste lepo vreme posle ledenih dana. Mislio sam da je razlog gužve na „Gazeli” saobraćajna nezgoda, ali sam brzo utvrdio da se ništa nije dogodilo – rekao je Gaćeša.
On smatra da je jedan od razloga i pojačana patrola saobraćajne policije pa su vozači u strahu od kazni bili prinuđeni da vode računa da ne prekrše propise. Gotovo ni jedno vozilo nije prekoračilo dozvoljenu brzinu, dodaje Gaćeša.
Da bi se prevezli putnici s jednog na drugi kraj prestonice, taksisti su morali da iskoriste brojne prečice. Vozači su mušterijama predlagali da ih prevezu do tražene destinacije dužim i skupljim putem, ali za kraće vreme.
– Naše mušterije su pristajale da ih vozimo prečicama. Na taj način smo skratili vreme dolaska do određene destinacije. Do kraja decembra biće isti haos na ulicama – očekuje Gaćeša.
Svakodnevna saobraćajna gužva u prestonici Srbije verovatno je jedan od najvećih problema koji muči kako stručnjake, tako i same Beograđane. Prema podacima Ministarstva unutrašnjih poslova, u našem gradu trenutno je registrovano oko pola miliona vozila, a taj bi broj u narednoj deceniji, sa povećanjem standarda, mogao da dosegne čak 750 000. Iz tog razloga i zbog radova na infrastrukturi, koja nije obnavljana nekoliko decenija, velike kolone automobila sporo se kreću ne samo u centru, već i na prilazima gradskom jezgru. Problem je moguće potpuno rešiti tek izgradnjom kapitalnih građevinskih projekata.
Najbolje rešenje za saobraćajne gužve u Beogradu bilo bi izmeštanje većeg dela javnog saobraćaja sa površine pod zemlju ili iznad nje. Jedini način da se to omogući je metro, bilo nadzemni ili klasični, pod zemljom. Ipak, na metro će Beograđani morati da sačekaju.
D. Spalović
[objavljeno: 24/12/2009]www.politika rs.
direktor
Professional
- Učlanjen(a)
- 10.10.2008.
- Poruke
- 39.371
- Pohvaljen
- 47.096
Ukucaj te www.englishrussia.com podzemni grad ispod Moskve dupli metro dosta drugih ogromnih tunela ,napustenih gradova veoma interesantan sajt
Узгред, ово је мапа бечког метроа
(види велику слику овде http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/0/0d/U-Bahn_Wien,_Netzplan.svg) на којој можемо видети браон линију У6 која се предлаже као сјајно "међурешење" за Београд. Наградно питање (за тест интелигенције) јесте шта видимо на мапи као основну разлику линије У6 од осталих линија?
:notok:
(види велику слику овде http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/0/0d/U-Bahn_Wien,_Netzplan.svg) на којој можемо видети браон линију У6 која се предлаже као сјајно "међурешење" за Београд. Наградно питање (за тест интелигенције) јесте шта видимо на мапи као основну разлику линије У6 од осталих линија?
:notok:
Well, да. Мислио сам да је очигледно, питање је било чисто реторичко
Наравно, разумем да вероватно пролази кроз шири центар у неком смислу... Али сам центар се врло јасно види на мапи линија и У6 му не прилази. Не видим на који начин је то одговарајући модел за београдску линију број 1 која иде кроз центар центра оба дела Београда.
Наравно, разумем да вероватно пролази кроз шири центар у неком смислу... Али сам центар се врло јасно види на мапи линија и У6 му не прилази. Не видим на који начин је то одговарајући модел за београдску линију број 1 која иде кроз центар центра оба дела Београда.
Sa wikipedije
Line U6 is the longest line of the Vienna U-Bahn system. Between Längenfeldgasse and Spittelau it uses the original Stadtbahn viaduct. Unlike line U4, most stations were left in their original design, this being one of the reasons why line U6 uses different, tram-compatible, train stock than the other lines, and optical signalling. The southern section of line U6 from Siebenhirten to Philadelphiabrücke (opened in 1995) partly uses an elevated section built for an express tram in the late 1970s. The section from Philadelphiabrücke to Längenfeldgasse runs underground and was opened in 1989. The northern section from Spittelau to Floridsdorf, alternately above and below ground, opened in 1996.
Because of the low traffic on the southern U6, during rush hours every second train ends already at Alterlaa station (or begins there, respectively). It is thus the only U-Bahn line whose trains do not always go until the final station.
Line U6 is the longest line of the Vienna U-Bahn system. Between Längenfeldgasse and Spittelau it uses the original Stadtbahn viaduct. Unlike line U4, most stations were left in their original design, this being one of the reasons why line U6 uses different, tram-compatible, train stock than the other lines, and optical signalling. The southern section of line U6 from Siebenhirten to Philadelphiabrücke (opened in 1995) partly uses an elevated section built for an express tram in the late 1970s. The section from Philadelphiabrücke to Längenfeldgasse runs underground and was opened in 1989. The northern section from Spittelau to Floridsdorf, alternately above and below ground, opened in 1996.
Because of the low traffic on the southern U6, during rush hours every second train ends already at Alterlaa station (or begins there, respectively). It is thus the only U-Bahn line whose trains do not always go until the final station.
Gradskoj adminitraciji Beograda treba postaviti pitanje,ako već uzimaju za reper Beč,zašto ne primene tehnička rešenja Bečkog Metroa kao prvo širinu između šina,samim tim i vozova,kao i dužinu tj.visokokapacitnost,e sad to isto imaju u Beogradu u sistemu Beovoza tj,visokokapacitnost sa kojim se Gradska Vlada oduševljava i ulaže u novi projekat G-Ž i zbog čega odbornike S.Grada ne provozaju od Vuka do Zemuna,umesto u U6 ili U1 u Beču i neka ih provozaju Bulevarom Tramvajem,eto lakše da odluče....
Dejan Vasović, novi gradski arhitekta je dao intervju Politici, a ovde prenosim njegov odgovor na pitanje o metrou
Link: http://www.politika.rs/rubrike/Beograd/Beograd-mora-da-izadje-na-obe-reke.lt.html
Jedino što mogu da napišem je "How yes no" #šiomigađuro
Izvor: Politika
Link: http://www.politika.rs/rubrike/Beograd/Beograd-mora-da-izadje-na-obe-reke.lt.html
Jedino što mogu da napišem je "How yes no" #šiomigađuro
Haaahaha... MONORAIL! MONORAIL! MONORAIL!
Ali kad čujem reč "експерти" – naježim se...
Zanimljivo je što Nemci laki metro nazivaju "Stadtbahn" što je u stvari gradska železnica...
Pogledajte Light Rail u San Dijegu, podseća na bečki ali nije isti:
I ove linkove:
Light rail
San Diego Trolley
Stadtbahn
Ali kad čujem reč "експерти" – naježim se...
Zanimljivo je što Nemci laki metro nazivaju "Stadtbahn" što je u stvari gradska železnica...
Pogledajte Light Rail u San Dijegu, podseća na bečki ali nije isti:
I ove linkove:
Light rail
San Diego Trolley
Stadtbahn
U tom slučaju,mislim da je bolje da razvijaju i grade nove priključke za Beovoz koji je visokokapacitni nego da grade novi tramvajski sistem,i u svakom slučaju to bi bilo i jeftinije rešenje ,jer svake godine bi mogli da odrade po neki novi krak tunela i dve-tri podzemne stanice kao i nadzemne ....
Beograd - Ambasador Ruske federacije Aleksandar Konuzin uručio je juče ministru za infrastrukturu Milutinu Mrkonjiću jubilarno odlikovanje, u ime ministra za transport, koje se dodeljuje predstavnicima stranih država za izuzetan doprinos saradnji sa Rusijom.
.
Zahvaljujući se na priznanju Mrkonjić je podsetio da se veze između dve zemlje najčvrše grade u zajedničkim poslovima i obećao da će 600 miliona dolara ruskog kredita biti upotrebljeno za realizaciju projekata na železnici, a da će deo tog novca biti usmeren na pripreme za izgradnju beogradskog metroa. izvor;www.danas rs.
.
Zahvaljujući se na priznanju Mrkonjić je podsetio da se veze između dve zemlje najčvrše grade u zajedničkim poslovima i obećao da će 600 miliona dolara ruskog kredita biti upotrebljeno za realizaciju projekata na železnici, a da će deo tog novca biti usmeren na pripreme za izgradnju beogradskog metroa. izvor;www.danas rs.