Cjelokupna energija za meteorološka zbivanja u atmosferi dobiva se od Sunca, a ta je energija na Zemlji vrlo nejednoliko raspodjeljena. Tome je uzrok ne samo nejednako trajanje dana i noći tokom godine u raznim krajevima Zemlje, nego i nejednako zagrevanje velikih površina kopna i još većih površina mora. Dug je i zamršen put pretvaranja Sunčeve energije, iz toplinske u energiju kretanja vazdušnih masa, koje u svom kretanju i sukobljavanju izazivaju na Zemlji upravo poslovičnu promenljivost vremena. Tokom dana i godine mijenja se uslijed rotacije i revolucije Zemlje položaj jednog mjesta, odnosno djelova Zemlje prema Suncu: ovo izaziva dnevni i godišnji tok pojedinih meteoroloških elemenata. Razlike ovih tokova od godine do godine, koje su srazmjerno znatne, izazvane su uglavnom promjenama u cirkulaciji atmosfere, koja, podržavana energijom primljenom od Sunca, podliježe i mnogim uticajima nejednolike raspodjele kontinenata i oceana, kao i nejednolikog zagrijevanja kopna i mora. Međutim, i sama količina Sunčeve energije vremenom se mijenja u nekom ritmu silnih procesa na Suncu.
Sigurno je da promjene na Suncu moraju imati utjecaja i na sve geofizičke pojave na našoj Zemlji, naročito u njenoj atmosferi. Utjecaji na pojave geomagnetizma i električnog polja Zemlje su vrlo izraziti i jasni. Međutim, veoma komplicirani mehanizam cirkulacije atmosfere i vrlo složena ovisnost pojedinih meteoroloških elemenata u pogledu rasporeda i promjena, te još vrlo kratak niz meteoroloških motrenja u srazmjerno rijetkoj mreži – uzrokom su još mnogih nejasnoća u pogledu utjecaja Sunčeve aktivnosti na meteorološke pojave. Zanimljivo je da proces zatopljavanja, koji je započeo u polarnim krajevima početkom ovoga vijeka, pada baš u razdoblje neposredno nakon stogodišnjeg ritma jedanaestogodišnjih Sunčevih ciklusa.
Proces zatopljavanja događa se u tijesnoj uzročnoj zavisnosti sa pojačanom cirkulacijom troposfere. Sva četiri glavna „akciona centra“ evropskog deformacionog polja (islandska ciklona, sibirska anticiklona, azorska anticiklona i mezopotamska ciklona) znatno su ojačala posljednjih decenija. Tako je ojačala i aktivnost u frontogenetičkim predjelima deformacionog polja, na glavnim troposferskim frontama. Pojačali su i azorski prodori, naročito u toplom dijelu godine, kao i arktički prodori zimi.
Ovdje treba istaknuti zanimljivu činjenicu, koja se očitovala u ovom kompleksnom procesu, naime prekid Bruknerove periode oko godine 1928. Također su konstatirani i prekidi drugih poznatih perioda. Zanimljiva je također činjenica da je još danas otvoreno pitanje da li je u srednjoj Evropi ovisnost meteoroloških procesa o Sunčevoj aktivnosti direktna ili inverzna. Iz ispitivanja sekularnih tokova na našem području, koje u evropskoj cirkulaciji ima specifičan položaj, naročito uslijed jakih orografskih uticaja na kretanja vazdušnih masa i frontova, može se već sada zaključiti da je ovisnost u elementu oborina sa Sunčevom aktivnošću do početka ovog vijeka bila inverzna, a da je oko 1920-ih godina nastupio preokret, te je ovisnost direktna. Vjerovatno je ovoj interesantnoj pojavi uzrokom periodično kolebanje položaja polarnog fronta između jednog srednjeg južnog i jednog srednjeg sjevernog položaja.
Na kraju je potrebno istaknuti da sva ova kolebanja meteoroloških elemenata, kako u našim, tako i u drugim krajevima Evrope, ne ispadaju iz okvira dosadašnjih promjena, tako da se može govoriti o fazi nekog ritma, ali ne o promjeni klime.
