Duleja
Advanced
Uobičajilo se da se kinesko društvo posmatra kao nosilac jedne monolitne kulture - ili obrnuto - da tako zamišljana kineska kultura omogućava kontinuitet kineske države kroz epohe.
Moje shvatanje Kine pretpostavlja da je ona konglomerat kulturnih nasleđa, u ovom vremenu zaokružen specifičnom političkom zajednicom, u kojoj se prožimaju, po prvi put u istoriji i na toj skali veličina, kapitalističko-komunistički visokotehnološki sistemi upravljanja, te koja svojom ekonomskom snagom vrši ogromni politički uticaj u celom svetu. U principu, tzv. zapadni centri moći doživljavaju i predstavljaju Kinu isključivo kao opasnost, što je logično, budući da su oni tvorci i čuvari hegemonije koja već vekovima kroji sudbinu sveta - po njihovoj meri. Agresivnost tog pristupa se potvrđuje neprekidnim ekonomskim i vojnim pretnjama Kini, u skladu sa rastućom nemoći u ekonomskoj sferi. Na žalost, može se očekivati da taj pristup dovede i do ratnog sukoba, pre nego što bismo doživeli da "superiorna kineska kultura" to na bilo koji način može da izbegne ili preduhitri.
Sa druge strane, ni u strukturama zapadne hegemonije ne postoji monolitnost, jer je raskorak između inercije u upotrebi gole sile i 'realnosti na terenu' postao prevelik. U slučaju Francuske, koja je upravo izbačena iz svojih afričkih kolonija, postalo je bolno jasno da će bez priliva jeftinih sirovina (i dodatnog uticaja političko-ekonomskih eksperimenata njihovih formalnih saveznika) privreda i ekonomija početi ozbiljno da grcaju. U tom smislu, pragmatično je prikloniti se onom koga ne možeš pobediti, ne bi li osigurao prosperitet pod novim okolnostima.
Kapiram tvoj stav, jerbo sam znanstveno i iskustveno i sam dospeo u klub mrzitelja zapadne hegemonije, koja nam se u svom beskrajnom cinizmu i totalnoj neljudskosti svakodnevno kezi u lice. Međutim, verujem da je nemoguće da se takva koncentracija ekonomske i vojne sile može tek tako raspasti i nestati, te da je glavni cilj prekomponovanja moći u svetu, bar kakvim ga ja priželjkujem, mekano prizemljenje gubitnika na novi teren i obuzdavanje agresivne prirode u srži tog sistema. A to će da potraje, ako ne dođe do velikog vatrometa, decenijama.
Mislim da je jedino važno u smislu toga, šta je nama u interesu, to da se ovde uspostavi država u kojoj je moguće dostojanstveno živeti. O svemu drugome, iz sadašnje perspektive gledano, izlišno je špekulisati.
Pa ako i kada se to bude ostvarilo, tada će svet biti neprepoznatljiv u odnosu na sada, te će se naši interesi prema tome i ravnati.
Jedan vrlo interesantan i kvalitetan državnik, kojim je US američka politika u ono vreme mogla da se podiči:
Henry Wallace’s Wartime Vision for US-China Relations
After his government service, Wallace passionately upheld a new vision of the post-war world that included the East. As he wrote in his 1944 book Our Job in the Pacific:“Today the peoples of the East are on the march. We can date the beginning of that march from 1911 when the revolutionary movement among the Chinese people, inspired by the teachings of Sun Yat-sen, overthrew the Manchu dynasty and established a republic. This was the first time in the vast and culturally rich history of Asia that an Asiatic people turned its back on the whole principle of monarchy and hereditary rule and, in spite of the difficulties and obstacles that still remained, set out courageously toward the attainment of democracy – government of the people, by the people and for the people.”
What type of political-economic system would best facilitate this post-war growth in Asia? Again citing Sun Yatsen, Wallace believed that it couldn’t be done through communism or capitalism alone, but by a higher synthesis that had yet to be created. He continued:
“Undoubtedly more than one mechanism will be worked out to serve as a gear between the capitalism of America and Britain, the socialism of Russia, and the mixed state and private enterprise which we can expect to see develop in countries like China. One such mechanism might be an international government bank with appropriate guarantees for both government and private funds.”
The foundation for the stability needed for this post-war plan to work, in Wallace’s opinion, included a core alliance of Russia, China and America working in cooperation. On this point Wallace wrote:
“It is vital to the United States, it is vital to China and it is vital to Russia that there be peaceful and friendly relations between China and Russia, China and America and Russia and America. China and Russia complement and supplement each other on the continent of Asia, and the two together complement and supplement America’s position in the Pacific.”
Preporuka za svakog ljubitelja istorije, da odgleda ovaj dokumentarac.
